PARKUR

Gördüğüm bir şey var ki parkur yürüyüşü, parkur yarışı olan konumlarda, insan insanı yolun üzerinde, uzaktan yakına hatta en yakın tarafı hissettiği insan dahil, yalnız bırakabilme cesaretine sahip olur. Bunun bir önlemi olması gerektiği uzun süredir dile getirmek istediğim bir konu. Her zaman hayatı kendinle yarışıyor gibi yaşamak ilk maddesi. Bu durumlardan kaçışın ilk adımları yolun başlangıcında tek yürümek, bunu o insana veya topluluğa dile getirmek bu çirkin davranışın, davranışların önüne geçilmesinde etkili olur. İnsan başkalarının hâl ve hareketlerinden dolayı kendini üzmemeyi kendi öğrenmelidir. Kimseden size iyi niyetli davranış beklemeniz fikrimce “narsist” bir davranışa girecektir. Çünkü kimse bir başka insana hem iyi hem kötü olma davranışında bulunma zorunluluğunda değildir. İnsanların birbirine nötr yaklaşım halinde olması kalabalık ülkelerde, yerleşimlerde fikrimce bir gerekliliktir. İnsan eğer bu önlemleri almadan yaşadığı her bir üzüntü, stres, sinir halinden geçer ve ders aldığını, bir daha kendini korumaya alacağını söylese dahil burada bir yıpranma gerçekleşmiştir. Ders alarak yönetilen bir hayat insanın stres dünyasında kişiliğini kaybetmesine ve bilimsel anlamda hızlı yaşlanmasına sebep olur. Ruhsal çöküş, fiziksel çöküşü beraberinde getirir. Kişi, topluluğun içine, bir kişi dahil edeceği sohbet yolculuğuna çıkmadan okumalıdır, kitabı kendine korumak olmalıdır. Yine aynı yolculuğa çıkmadan düşünmelidir, buluştuğu kişilere analiz yapmalıdır. Her şeyi göz önüne almalıdır. Bunlar beyninizde saniyelik düşünceler olacaktır, yazarken uzun uzadıya gelebilir lakin işleme koyulması kısa sürecektir.
Kimse başka birinin ayaklarını ileriye taşıyamaz. Kendi ayaklarınıza güvenin ve her ne olursa olsun ona sıkı sıkı sarılın. Çıktığınız parkurda kalan metrelerde insan hataları yüzünden üzüleceğinize kendi hatalarınızı farkedin, izni sizin verdiğiniz apaçık kabul edin, bu hatayı kabul etmek demek üzülmeden ders çıkarmak demek. İşte başardınız iznide diyebiliriz, ipide diyebiliriz insanları iyice analiz etmeden bunu kabul etmemek gerek. İnsan kendi hatasını telafi edebilir ama öyle bir an gelir ki başka insanın telafisini kabullenmek istemez. Çünkü o parkur bir kez çıkılır. İkinci kez çıkıldığında aynı yarış olmaz. Aynı eğlence olmaz. İlkinde kendi kendinize işi bitirecekken başka hayatların size uygulayacağı stresi kabullenmeyin.
Stres insan hayatında ki en büyük problemdir. İnsan streslendiği için yüksek kilolara veya tam tersi çok düşük kilolara düşebilir. Yüzünde istemediği sivilceler, ağzında haflar çıkabilir. Bunlar can acıtmayan ama moral bozan durumlardır. Yaşadığınız olumsuzluklar yetmiyormuş gibi bir de fiziksel görüntüde bir çöküş başlarsa insanın toparlanması zaman alır. Daha ileri boyutlarda psikolojik bozukluk olur. Tükenmişlik sendromu denilen çağımızın hastalığı, fikrimce sahte bir hastalık, tamamen stresden ortaya çıkıyor. Hayatınızda strese ve sizi strese sokacak herhangi bir insana yer vermeyin. Bu patronunuz, dostunuz veya dostlarınız, akrabalarınız, aileniz veya kız arkadaşınız. Elbette bir anda kimse silinmeli demiyorum. Bir aile bir kız arkadaş bir tartışma veya birkaç km ötede yaşama ile çözülebilir lâkin süreklilik isteyen iş gibi senelerinizin artık katlayarak devam ettiği arkadaşlık ilişkiniz bu duruma girerse önlemini keskin almanız gerekir.
Bu yıl da okuduklarımı uygulamaya devam ettiğim bir yıl oluyor. Artık insanlara karşı çizgilerim çok net ve keskin. Kimseye bir sinir, stres, üzüntü yüklemeden kendi mutluluğumda ilerlemek felsefi görüşüm ve bunu aynı zamanda size tavsiye ediyorum. İnsanın mutlu, rahat bir hayat yaşaması demek, benim hiç tanımadığım insana bunu aktarabilmek demek, bu felsefi görüşün çoğalmasıyla ben bindiğim metroda güler yüzlü insanlar görmem, bakkaldan kolay gelsinin cevabını alarak çıkmam, kafeteryada, otoparkda, müze sırasında pozitif insanlarla iç içe olmam demek. Yani genel anlamda istediğim ve dilediğim kitlesel mutluluk. Hepimize kucak dolusu mutluluklar diliyorum. Sevgi, saygı, yol ile.